نامزدهای بالقوه از ترس آن که مبادا چهره هایی تشنه قدرت معرفی شوند، از بیان تصمیم خود طفره روند. به این ترتیب، شهروندانی که باید فرد اصلح را انتخاب کنند، تنها با پایان یافتن مهلت ثبت نام نامزدهاست که از کاندیدا شدن یا نشدن چهره های مطرح سیاسی مطمئن می شوند و –صرف نظر از تأیید و رد صلاحیت ها از سوی شورای محترم نگهبان- این یعنی رأی دهندگان فرصت محدودی در اختیار دارند تا به طور جدی درباره نامزدها فکر کنند. ضعف تحزب در کشور هم بر مشکل انتخاب کنندگان می افزاید. در شرایط حضور فعال احزاب، نگاهی به حزبی که نامزدها از آن برمی آیند و موضع گیری های آن حزب پیرامون مسائل مختلف، می تواند در کسب شناخت از کاندیداها، به ویژه آنان که چهره های کمتر شناخته شده ای هستند و قضاوت درباره اولویت ها و رویکردهای آنان مفید واقع شود.

در مجموع می توان گفت، در انتخابات ایران معمولا با چنین شرایطی مواجه هستیم: وجود نامزدهایی که آنان را کم می شناسیم و از آنجا که تا زمان اعلام کاندیداتوری مسئولیت های زیادی بر دوششان نبوده، نمی دانیم چه در سر دارند و ملاکمان برای قضاوت درباره آنها تنها صحبت های آنان است؛ شخصیت های سیاسی شناخته شده و با سابقه ای که آماج اتهام های گوناگون رقیبان و طرفداران آنان قرار گرفته و حیثیتشان در معرض خطر است (و یا قبلاً و در دوره های گذشته انتخابات از سوی رقبا لطمه دیده است)، و تشکل ها و جبهه (!) هایی که همچون علائم ناشی از حساسیت های فصلی، ناگهان در فصل انتخابات سر بر می آورند و پس از آن نیز فروکش می کنند.

 به این ترتیب و با توجه به زمان اندکی که قانون گذار برای تبلیغات در اختیار نامزدها گذاشته است، سطحی ترین لایه تبلیغات –برانگیختن احساسات-  کارآمدترین خواهد بود. یعنی کوتاه بودن زمان تبلیغات این فرصت را در اختیار نامزدها قرار می دهد تا با صحبت از مفاهیم کلی مورد احترام انسان ها همچون آزادی، عدالت، مبارزه با فساد و تبعیض، و معرفی کردن این مفاهیم به عنوان هدف، عواطف رأی دهندگان را تحریک کنند بدون این که مجبور باشند درباره رویکردها و سازوکارهای رسیدن به چنین هدف هایی به صورت منطقی و علمی توضیح دهند. در حالی که با توجه به ماهیت تبلیغات احساسی، در صورت طولانی تر شدن پروسه تبلیغات، دیگر تنها برانگیختن احساسات جوابگو نیست و سئوالات ایجاد شده در ذهن رأی دهندگان، نامزدها را در موقعیتی قرار خواهد داد که ناچار از ارائه جزئیات طرح ها و برنامه های خود باشند. همچنان که در برخی کشورها، شهروندان از حدود یک سال مانده به انتخابات ریاست جمهوری، با تبلیغات انتخاباتی نامزدهای حزبی و مستقل مواجه هستند و تلاش احزاب را برای انتخاب قابل اعتمادترین گزینه ها و انجام انتخابات درون حزبی برای تعیین یکی از آن گزینه ها به عنوان نماینده حزب، مشاهده می کنند. در چنین شرایطی، به دلیل افزایش یافتن آگاهی رأی دهندگان از شخصیت و سطح توانایی های نامزدهای مختلف از طریق پیگیری جلسات بحث و گفت وگوی کارشناسان با نامزدها، و مناظره ها و نطق های پرشمار انتخاباتی کاندیداها در دوره ای چند ماهه، دیدن صحنه هایی از فیلم های تبلیغاتی نامزدها مانند گریستن آنان و یا از ریشه درآوردن علف های هرز از خاک باغچه به عنوان استعاره ای از ریشه کن کردن فساد و قلع و قمع کردن مفسدان، تأثیر معنی داری بر نظر رأی دهندگان نخواهد گذاشت.

اما تأسف بار ترین قسمت ماجرای انتخابات ریاست جمهوری در ایران شاید آن است که گویا بخش قابل توجهی از رأی دهندگان ایرانی هم عادت کرده اند چندان پیگیر برنامه های نامزدها نباشند و به کسی رأی دهند که بیشتر حرف های زیبا و حماسی و احساس برانگیز می زند. گویی مردم در رئیس جمهور سیمای یک قهرمان را –که می خواهد یک تنه با ظلم و فساد و بی عدالتی مبارزه کند– جستجو می کنند، نه یک مدیر را که مصمم است در تعامل با دیگر قوا، با مشورت و کمک کارشناسان فن، با استفاده از روش های امتحان پس داده و علمی، و در نهایت با کمک توانایی های فردی اش، کشور را از سکویی که بر آن قرار گرفته، یک یا چند پله بالاتر ببرد. البته ناگفته پیداست که این وضعیت، برآمده از همان ناهنجاری های پیش گفته است و راه تغییر آن، دو اقدام همزمان یعنی افزایش فاصله زمانی از هنگام ثبت نام نامزدها و بررسی صلاحیت آنان تا تاریخ برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، و رصد دقیق اقدامات نامزدها و ستادهای آنان از جانب نهادهای نظارتی با هدف مبارزه بدون اغماض و تبعیض با کسانی است که به جای اثبات خود به نفی و بی اعتبارسازی دیگران می پردازند.

انعكاس

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: